Minare

Minare sözcük olarak ışık yeri ve aydınlatılmış yer anlamına gelmektedir.

Minareye, üzerinde ezan okunduğundan ötürü ezan okuma yeri anlamına gelen "müezzene" de denmektedir.

Eskiden minare yolcular ve gemilere yol göstermek için üzerinde bir ışığın olduğu taştan veya tuğladan yapılan yüksek bir sütun gibi olan yüksek bir yere, ya da üzerinde zafer ve şükran göstergesi olarak bildikleri için hem de gözcülük ve haber ulaştırmak amacıyla ateşin yakıldığı bir burca denirdi.

Geçmişte kılavuzluk ve rehberlik kullanımı olan minarelerin tarihi geçmişi, oldukça geniş İran topraklarında İslam'dan öncesine dayanması tahmin edilmektedir.

Bazısının gözcülük, bazısının ise gece ve gündüzü ayırtetme kullanımlarının olduğu gibi çeşitli kullanım alanlarının olduğu minarelerin geçmişi çoğu teorisyenlere göre Eşkaniler dönemine dayanmaktadır. Her ne kadar Ahamenişi'ler döneminde bile kılavuzluk için bir takım malzemeler veya cihazların bulunduğunda şüphe olmasa da.

Tarihi süreci açısından eskiden kule şeklinde olan ve ilgili sınırı göstermek için üzerinde ışıltılı bir cismin yerleştirildiği minareler genel olarak iki sınır hattı arasında inşa edilirdi.

Zaman geçtikçe yolcular ve kervanların da gidecekleri yerlerin rotasını ve istikametini tespit edebilmeleri için şehirler dışı yollarda da bu tür rehber minareler inşa edilmeye başlandı.

İslam'dan sonraki dönemde inşa edilen ilk minare 230 kol yüksekliğiyle "İskenderiyye" minaresiydi. İslam'dan sonra ve İslam coğrafyasında inşa edilen minareler ezan okumak amaçlı olduğu için çoğunlukla camiler ya da türbeler gibi dini ve kutsal mahiyeti olan mekanlar ve binaların bitişiğinde inşa edilmiştir.

Çoğunlukla tuğladan yapılmış olup mozaik, mukarnes, tuğla, çini ve firuze işlemciliği gibi süslemeleri olan eski minarelerin bazı mevcut örnekleri şunlardır:

7. Selçuklu Sultan Sencer'in döneminde inşa edilmiş olan Kuşhane Minaresi
8. Selçuklular döneminde İsfahan'da inşa edilmiş olan Sarban Minaresi
9. Kırk Kızlar (Çihil Duhteran) Minaresi